Padł mi komp. Podniósł się, ale niepokój pozostał. Bo mój komputer jest dość wiekowy, więc można się spodziewać wszystkiego. A ja na nim mam wszystko, więc nie jest wesoło.
Najpierw był problem z baterią (czy tam akumulatorem), bo w ogóle nie trzymała i komputer funkcjonował wyłącznie na kablu. Starym, popękanym i chyba nie do końca stykającym, bo jak się poruszyło wtyczką w kompie, to komp padał w środku słowa. Ile rzeczy mi poszło w kosmos, to nawet nie zliczę. No więc najpierw Piter mi wymienił tę baterię. Już po dwóch latach mojego wpadania w szał lub depresję. Kolejne trzy miesiące zajęło mu znalezienie nowego kabla zasilającego. No i kiedy już wydawało się, że można spokojnie odetchnąć, komp oszalał. Na czerwono. Że nie ma pamięci.
No i generalnie w takich sytuacjach albo się pamięć zwalnia, albo jej dokłada. My poszliśmy na kompromis. To znaczy Piter kupił mi dysk zewnętrzny. Drugi. Bo ja jednak uparłam się, że przejrzę te wszystkie pliki i je uporządkuję. Na przykład tonę zdjęć. Ale nie mogę porządkować tony zdjęć, jak mi się co chwilę wyłącza komputer, prawda? Zatem mam przed sobą perspektywę wielu dni gapienia się w ekran, czego w zasadzie w ogóle nie powinnam robić. Mea culpa. Po cholerę tyle zdjęć wrzucałam i zamulałam sobie pamięć?! Znaczy komputerowi.
Właśnie przyszedł ten nowy dysk. TEŻ niebieski. I tu się nawet uśmiałam, bo nowy 1T jest o połowę mniejszy od starego 512GB. I całe szczęście, bo mogę je odróżnić bez szukania opisu.
Tak że ten… do zobaczenia, jak skończę… kiedyś…
© 2025, Jo. All rights reserved.