o niecodziennej codzienności
Skoro przy różach jesteśmy (patrz: poprzedni wpis)… Spokojnie! Możecie oddychać! Nie będzie po raz kolejny opowieści o spacerach z Dziadkiem do parkowego rosarium. Ani o tym, jak mnie olśniło, że nie muszę wzdychać do ogrodów różanych, bo mogę sobie taki zrobić w Marcepanowym Ogrodzie. Spoko. Tym razem od razu przejdę do rzeczy.
Będzie chryja.
Bardzo nie lubię braku zdecydowania. Generalnie w życiu, ale dotyczy to również pogody. No bo sami powiedzcie: wiosna, ciepło, człowiek planuje jakieś prace w plenerze, a tu nagle zjazd temperatury o dziesięć stopni i trzeba skrolować kompa, czy w ogóle powinno się w tej sytuacji wysadzać cebulki.
Mam w ogrodzie kilka krzewów ze zgubionymi etykietami. Są piękne i zachwycają, i właściwie nie ma potrzeby znać […]
Kiedy byłam małą dziewczynką chodziłam z Dziadkiem Lisem (po którym odziedziczyłam miłość do grzebania w ziemi i tendencję […]
Czasami jeden, mały kwiatek potrafi przynieść ogromną radość. ’Kew Gardens’ wzbudzała zachwyt. Cieszyła oko i zniewalała zapachem. A […]
Każdego roku czekam na te kapryśnice! Zakwitną? Nie zniszczą ich wiosenne burze? Ale czekać warto, a pachnące peonie […]
Marcepanowy Ogród zajmuje przepisowe cztery metry od ściany budynku do ogrodzenia, z trzech stron kompaktowego szeregowca na Błoniach […]
Róża będąca metaforą życia: intensywnie wybarwiona w pąku, wibrująca kolorem w otwarciu i powoli blaknąca przed opadaniem płatków. […]
Kapryśne królowe, czy ogrodowe pewniaki? Zapewne jedno i drugie – wystarczy jedynie odpowiednio je potraktować. Peonie są żarłoczne […]
