Zbliżamy się nieuchronnie ku końcowi Rutyny. Wiem, wiele razy ten koniec zapowiadałam i jakoś nigdy nie dotrzymałam słowa. […]

W piątym roku prostowania zębów BlueBoy musiał przejść w tryb częściowej samodzielności i pojechać na drugi koniec miasta na kontrolę i potencjalną wymianę nakładek. Zanim pojawi wam się myśl, że „rany, co ta kobieta znowu wymyśla… przecież facet ma dwadzieścia pięć lat…”, pozwólcie że przypomnę: mówimy o dwudziestopięcioletnim autyście o koncentracji czterolatka, chyba że chodzi o lego, to wtedy wiadomo.

Zatem ten młody człowiek miał dojechać do ortodonty, a potem wrócić na Ursynów, zjeść obiad na mieście, pojechać do kumpli od klocków, a na koniec trafić na swój trening łuczniczy.

Czytacie dalej?

ZUS. Zmora i przekleństwo. Wszyscy patrzą na mnie, jak na wariatkę, kiedy mówię, że my nigdy nie mieliśmy z nim problemu.

Niby do jesieni jeszcze tydzień, ale powiedzmy sobie szczerze: od pierwszego września wszyscy jesteśmy w takim powakacyjnowczesnojesiennym trybie. […]

Przełom sierpnia i września to taki trochę kłopotliwy emocjonalnie czas. Bo zaczynają się tematy szkolne, a ty stoisz w rozkroku, ponieważ niby teoretycznie twoje dzieci nie są już dziećmi, szkoły pokończyły, ale dorosłego życia nie zaczęły i nie zaczną i tak nie bardzo wiesz, gdzie jesteś, bo nic tu się nie zgadza z ogólnie przyjętymi paradygmatami.

Zastanawialiśmy się wczoraj, z czym nam się kojarzy polskie lato. Wiadomo było, że wspomnienia BlueBoya będą się różnić od naszych, ale ciekawa byłam, jak bardzo.

Teoretycznie mamy połowę wakacji, bez względu na to, jak je liczymy: lipiec-sierpień czy czerwiec-wrzesień, co jest nieco… no właśnie nie wiem, jakie. Bo jak się nie ma dzieci w szkole, to cały rok jakoś tak dziwnie się rozjeżdża i nie trzyma w żadnych ramach. Poza Bożym Narodzeniem, rzecz jasna.