Zastanawiałam się, czy o tym pisać tu, na blogu. Bo ja znowu wszystko opisuję i potem nikt mi nie kupi książki bez zaskakujących zwrotów akcji i w ogóle… Ale z drugiej strony to by było nie bardzo fair – nie raz podtrzymywaliście mnie na duchu i teraz co? Mam pary z ust nie puścić?

Poza tym wszyscy dobrze wiemy, że ja tej książki nigdy nie napiszę…

Dopadli nas…

Powinniśmy byli odciąć się dawno temu. Ale człowiek ma dobre serce i wrażliwość na drugiego. Również tego, który nieustannie bruździ, zawodzi i doprowadza do szewskiej pasji.

Oberwało mi się (trochę), że przez te moje Fotowakacje to już w ogóle nie ma czego czytać na blogu. Jakbym nie uprzedzała, że skończyłam z blogowaniem… Jakbym nie poinformowała, że w drodze wyjątku dokończę wątek fotowakacji, żeby Jeden Taki Anonimowy Czytelnik nie mógł mi rykoszetem nie posprzątać łazienki… Ale proszę: vox populi… Kim ja jestem żeby się stawiać populi… Że o voxie nie wspomnę…

Mamy weekend. W weekendy robię sobie wolne do Fotowakacji, więc mogę wam uprzejmie donieść, co się dzieje na froncie.

Za nami kolejny tydzień Najdziwniejszych Wakacji Życia. Najdziwniejszych, bo TE wakacje powinny być jedyne w swoim rodzaju. Człowiek ukończył szkołę. Przed nim cała dorosłość. A póki co ma najdłuższe wakacje ze wszystkich dotychczasowych i może […]

Tego wpisu w ogóle by nie było, bo przecież powiedziałam, że koniec z Rutyną i jedynie dojadę do końca wakacji moją lekkomyślną deklaracją fotograficzną, ale…

Sytuacja nam się nieco skomplikowała. Oczywiście wzięłam sobie do serca wszystkie wasze wypowiedzi (odpisałam na nie w komentarzach pod poprzednim wpisem), ale jak wiadomo zawsze jest ta kropla przepełniająca czarę, kropka nad i czy tam inny kamyczek wywołujący lawinę. Czyli jeden drobiazg, który trafia Goliata w czuły punkt.

Dziś jest taki… smutny dzień. Nie sądziłam, że kiedyś nastąpi i prawdę mówiąc jestem bezgranicznie zdziwiona, że jednak.

Nie śpię od świtu. Tego dnia bałam się od prawie dwudziestu lat. I teraz nadszedł.

Są tu miłośnicy długich weekendów?

Z pełną świadomością łamania własnej deklaracji, dyspensą Q, zachętą M oraz pełną niepokoju obserwacją P, informuję o rozpoczęciu tegorocznego projektu. Mieliśmy już Rolnik szuka żony, Taniec z gwiazdami oraz Twoja twarz brzmi znajomo. Czas na […]

Kochani! W sumie niekochani też, bo dziś wszyscy jesteśmy jedną rodziną. Tak na chwilę, OK? 12 czerwca Kuba ma urodziny. Dwudzieste czwarte, co jak wiemy jest niemożliwe, skoro ja zatrzymałam się na dwudziestych piątych. Ale […]

Madre mnie opieprzyła, że wystarczy tych wakacji. I może przestałabym być taką egoistką i wreszcie coś napisała, bo tu ludzie czekają. Wprawdzie patrząc na liczbę komentarzy pod moimi blogowymi wpisami powinnam dojść do odpowiednich wniosków […]

OBIECUJĘ, że ostatni raz!!!

Książka się nie liczy – to chyba oczywiste…

Czasami nic tak człowieka nie stawia do pionu, jak oczywista oczywistość.

Słuchajcie: MUSZĘ. No po prostu muszę, bo się uduszę. Zresztą ja nie pierwszy raz o tym, bo wiele razy się ostentacyjnie dziwiłam, że ludzie „przyznają się do depresji”. No dziwiłam się, bo dla mnie depresja […]

Janina wyznała, że cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową. Chwała jej za to, bo uważam, że tabu istnieje, dopóki jego przedmiot jest ukrywany, ale jednocześnie jestem w rozterce.

Załamałam się na chwilę. Bo umówmy się, proszę państwa: tytanowe to ja mam oprawki od okularów, nie odporność na stres.

Dziś, w pierwszym dniu matur 2021 i rocznicy (nieodmiennie osiemnastej) urodzin Marianny, otrzymaliśmy orzeczenie BlueBoya o niepełnosprawności. Słów, jakich użyłam… Wiecie – nawet nie miałam świadomości, że je znam… Jak to się człowiek całe życie […]

Zaczęły się matury, uczniowie ostatnich klas szkół ponadpodstawowych zakończyli naukę i stawiają czoła egzaminom.

Jak wiecie BB do matury nie przystępuje i jestem stuprocentowo przekonana, że była to decyzja właściwa, przemyślana i podjęta z należytym rozważeniem wszystkich ZA i PRZECIW. Zwłaszcza tych drugich.

Tak się składa, że w tym roku obaj moi synowi kończą ostatnie szkoły, jakie udało nam się dla nich znaleźć. I tu pojawia się, z nasilającą się w ostatnich dniach częstotliwością, pewne pytanie.

Zatem odpowiem na nie raz, wszystkim i w jednym miejscu.

Możliwe, że już o tym pisałam. I jeszcze bardziej, że nie raz do tego wrócę. Bo historia jest tak… No właśnie nie wiem JAKA. Sami oceńcie 😀

Obudziłam się w nocy nieszczęśliwa. Może nie wszyscy załapali, ale właśnie skończyło się coś więcej, niż szkoła BlueBoya. Więcej, niż tylko kolejny etap. Skończyło się wszystko, co przez kilkanaście lat wypełniało mi życie i stanowiło (w dużej mierze) jego sens.

Zostałam w przerażającej pustce i jedyne, co mi pozostało, to popadanie w coraz głębszą otchłań nicości…

Martwię się.

Boje się cieszyć, ale po kolei nasze ulubione restauracje wrzucają na fejsa info o uruchamianiu niebawem ogródków.

Czytaliście o bohaterskiej akcji antyszczepionkowców?

Siedzę od wczoraj i myślę.

Pisałam już, że pandemiczne komisje odbywają się zaocznie?

Wczoraj ruszyła rejestracja mojego rocznika. Nie mogę powiedzieć, że nie mam wątpliwości. Bo mam.

Ale jak sobie pomyślałam, że mogłabym samym spojrzeniem uruchomić piekarnik, albo odebrać telefon, to moje wątpliwości zniknęły.

Zostały nam ostatnie dni szkoły. Poprosiliśmy liceum BlueBoya o napisanie opinii – to ostatnia chwila, żeby dostać od nich formalne informacje na temat jego szkolnego funkcjonowania. A że nie wiadomo, do czego mogą się przydać […]

– Nie martw się, mamo – powiedział BlueBoy. – Przecież sama mówisz, że mamy fińskiego farta w życiu. Jakoś to będzie.– CO MACIE???– No fińskiego farta, nie?– Chyba świńskiego?– Jak Miss Piggy? To nawet lepiej. […]

Ja tak w skrócie, żeby nie było, że się nie odzywam.

Ach, jaki piękny był ten weekend!

Wiem, że czytacie te moje teksty o rolnikach, zeszytach z przepisami i utarczkach z autyzmem w tle jedynie czasami i z czystej grzeczności, a tak NAPRAWDĘ czekacie na ciąg dalszy Akademii Morderstwa.
Nasz klient – nasz pan.
Voila!

Nie. To nie był fejk na rzepy*. Biurko Agnieszki naprawdę stoi u Madre. Jak tam trafiło?

Ja to chyba jednak mentalnie tkwię w latach dwudziestych, ale zdecydowanie poprzedniego tysiąclecia…

Jak tam u was? Przeżyliście? Czy znowu było wiele hałasu o nic?

Babcia odkurzała elektroluksem. Wodę grzał nam junkers. Zanim włączyli centralne, mieszkanie dogrzewało się farelką. Mało kogo było stać na adidasy. Ja skrycie marzyłam o pepegach, ale ojciec kazał nam chodzić w ohydnych juniorkach. Przed urodzinami miałam nadzieję, że dostanę wedla. Moją ulubioną lekturą w podstawówce był kopaliński. W tamtych czasach każde dziecko marzyło, żeby na komunię otrzymać rower…

Żeby nie wydać (jednak) całego majątku ze zwróconych zaliczek podatkowych, postanowiliśmy wymienić doprowadzający mnie do szału sprzęt w kuchni.

Nikt nie lubi tej chwili, kiedy musi wypełnić rozliczenie podatkowe i nie wie z jakim zakończy je wynikiem.

Od samego początku wydawało mi się to dość nielogiczne.